روزگار به من نشان داد که مدام راستینه در زمان خویش نمره ایی پایین می گیرد شبیه به یک داروی تلخ بس که صریح آرام و روشن درست را نشان می دهد و چه غریب همیشه حتی دور بی ذره ایی فریب و غرور پر مغز و ...

می شود روزی در این دنیا همه شادی کنند؟ فقر رخت بسته رود، مردم جوانمردی کنند؟ می شود روزی ببینیم، غم ز دل بیرون شده جای غم مهر و محبت پُر شود، شادی کنند؟ ...

در این سرای فانی، بی یار نفس کشیدن دیگر به جان نی ارزد، یک دَم نفس کشیدن یارم مدد بفرما، عشقت به سینه دارم بی تو جهان نی ارزد، یک دَم نفس کشیدن ...

بوسه هایت داغ، طعم لب هایت مَلس قدر آغوشت بدانم بی تکبر بی هوس عطر موهایت نوازش می کند روح مرا جان بگیرم از لبانت، بوسه ای قدر نفس ...

نترس زنجره اشتباه هم می کنی چون زنده هستی

به صد حیله شدی یارم که چشمم را بگریانی؟ به جانم می زدی خنجر، که جانم را برنجانی؟ چه ها کردی تو با جانم، چه بد کردی تو با جانت به جانم آتش عشق است، تو عشقم را نمی خوانی ...

چو رسی به تور سینا به درون کوه بنگر که جواب ارنی را تو درون کوه بینی _ بر سر سنگ عیان است یک گل لاله وحشی که میان برگ هایش یه بنفشه نقش بسته _ بر شکاف کوهی از سنگ قطره آب روان است که صدای دل نشی...

در من غزلی شکل گرفت وقت فراقت یادی به سرم زد ز تو و برق نگاهت گر خالق این حال خداوند رحیم است گردن بِنهم، جان بدهم، در ره راهت ...

به گمانم دل تو با دل ما کار نداشت این دل عاشق ما دلبر و دلدار نداشت آن سخنهای قشنگی که به گوشم خواندی همه اش باد هوا بود، که تکرار نداشت ...

دور از تفکر هم صدا با آگاهی لذتِ بودن

در دلم حس غریب یست خدا می داند حس یک فرد غریق یست خدا می داند شده ام در دل خود سخت گرفتار به عشق قصه ی عشق، فریب یست خدا می داند ...

تَسکین دل دوستان قرآن کتابی است ، آسمانی هر آیه از آن است ، درس در زندگانی ای غافل و ای نادان تو از این بهار بی پایان چه می دانی؟ قرآن کتابی است ، جهانی هر آیه از آن است ، علوم در زندگانی ای زاده...

در دیاری که مهر یار، به شبی بند است دانی عشق در این دیار گرمی چند است؟ سوداگران و دلالان هوس، به خط شدند تا به بند کشند آن دلی که به عشقی بند است ...

آنکه از دل می نویسد لاجرم دلدار نیست آنکه عاشق می شود آری همیشه یار نیست در کنار یار بودن حس و حالی دیگر است آنکه از عشقش نگوید لاجرم بی عار نیست ...

تو برده ای از یاد مرا، من اما هر روز از نو آغاز میکنم تو را

گاهی پُر از زخمم، افسُرده و حیرانم انباشه از دردم، گاهی که پریشانم یک حِس قشنگ، از جایی درون دل یادآور عشقی ناب زیبا بُکند، جانم ...

بی فراخوان آمدم، جان را فدایت می کنم ای به قربانت شوم، دنیا به نامت می کنم بیش از این بر من نتاز با آن نگاه مهرُخت بر دلم جانی بده تا من نگاهت می کنم ...

در غفلتی پاک رو به گل تنهایی با ترسی شفاف

زندگی را اندکی آسان کنم عشق را در سینه ام ویران کنم خسته ام از این پلیدی های زشت عاشقش هستم، ولی کتمان کنم

آن کَس که به عشق یار دُچار است سرگشته و آشفته به کار است آن کَس که ز عشق یار گریزد بر اسب مراد خود سوار است