با هزار پرسش
دست به سر
بی اختیار پرت می کنم
حواسم را سوی پنجره
پس چرا پرستوها
کوچ نمی کنند؟
چکه چکه می بارد ابر
پشت پاهای کوه
کوچه چرا
بوی کاچی گرفته؟
حرف می زنم اما
صدایم به خودم بر می گردد
نکند من م...

ترسیده چشم‌مان
بارها ، بسیار
چونان بید
نکند پیک نابودی است
این نم نم بارانی که
بر دوش های افق می آید
آنقدر گرفته دل‌مان
که با هیچ پنجره ای
وا نمی شود
سقف ها دیگر امن نیست
به نفس افتاده زندگی
از خاک گذ...

سقف افق کوتاه
قفس سینه تنگ
خاک بر دهان زمین
مرگ استخوانم به دندان گرفته
افسار گسسته می رود
در دل سنگ
جرعه ، جرعه ی آخر است
اندوه بی کسی ام بی حد شد
ای جهان وارفته!
همین جا بمان
دستم به هیچ آسمانی
دراز...

می نویسم از تو
با هزاران زخم در گلو
و صدها چلچله در بازو
سینه چاک
جهان هر چقدر تنگ
تاریک و کور
بند بندِ جانم
بُریده باشد
هر بندم به هر سو
دورِ دور
دوباره ام من
زمانه اگر چه تیز
قلم به قلم
جوانه می زند...

واو به واو تنم
در زبان بازی ست
قلمم
حجله ی عشق
آرایه ی دلنشین گونه ات
ایهام دور لبت
بی قافیه ی بوسه
ردیف نمی شود
تو
هر طرف که بایستی
مجموعه ای به سویت
روانه است
کاروان شعرم
جشنی برازنده می خواهد
بر قا...