شاعر اگر بد شعر میگوید ،عجب نیست

فرسنگ ها اندازه اش هم یک وجب نیست ؟


اندازه ی خورشید تابان حرف داریم

خورشید روشن را قیاس ماه و شب نیست ؟


با واژه های کهنه ات شعر...

یک تکه ابرم خالی از آوای باران
دار مکافاتی ز شهر سر بداران

بغضی فرو افتاده در صحرای بی جان
عمق عطش در بستر خشک بیابان

گنجی به یغما رفته از چنگیزخانم
من گردی از درد شکست استخوانم

من آت...

پر زدیم و در قفس بی بال و پر، جا مانده ایم

ما به شهر آرزو ها بی سفر جا مانده ایم

پر زدن در حسرت جنگل بجا میماند و ما

با پری گریان و با چشمان تر جا مانده ایم

تا به انبوه درختان ...

من به میل دل ولی ،دل فارغ از من مانده است
سینه از دلواپسی ها زیر پیرهن مانده است

ما به موسیقی و جشن و شادمانی دلخوشیم
تا که رقص عارفان بر چین دامن مانده است

ای که از گیسوی یاری میشوی غافل...

هر که با مهر و محبت ، اندکی مانوس شد
پیش بحر بی کران، شایسته ی فانوس شد

همچو سربازی که سر میبازد از روی خرد
سر به شیدایی نهاده، فارغ از کابوس شد

مثل عیسا یی که از دامان پاک آمد برون
بر بلندا...