نامت را ...
در گوش تمام بادهای جهان
زمزمه کرده ام
فردا
تمام دنیا
اردیبهشت خواهد شد ...

شب به شب
رج به رج
می بافم خیالت را...
در تار نگاهم
در پود وجودم
در تار نگاهم
در پود وجودم

سالیان درازیست
که در من
خرده ریزه های بلورین زنی شیون میکنند
نامش را گذاشته اند "شعر"

بین خودمان باشد
اما من
صدایش میزنم
جنون ...

این روزها
چیزی شبیه غزل
بغض کرده در گلوی نگاهت

خوب که نگاه میکنم
خودم را میبینم
خسته
تنها
نشسته در هیاهوی غزلهای ناچیده چشمت

راستی نگفتی
آسمان چشمهایت را کجا جا گذاشتی؟؟؟...