آهسته میساید دلت ، درلحظه های بی کسی
وقتی که دردامان خود ، پرورده ای خاروخسی
درخلوت خود میخزی، افسرده نجوا میکنی
بغض گلو چین میخورد ، همیشه ات کرخ ولسی
مانند تاک خون جگر ، درخمره زندانت کنند
روزی...

خودفروشی شده گشته کارمن ، شب بازارها
خسته ام ازبی سروسامانی وتکرارها
دوشمان بابارسنگین ، غصه ها ودردها
مثل برده بسته اند دورگلو افسارها
دورها جام شراب وچل چراغانی وعیش
پیش ما یک لا قباخاموشی وبیم...

ازطناب دارنترسانید که او، خودمرده بود
رسم عشق وعاشقی باخودبه گورش برده بود
اولبانی خنده میخواهد چکار درقبر خود
چون تمام شادمانی ها به گِل بِسپرده بود
روی پیشانی اوحک گشته ، اقبالش سیاه
بارسنگینی ...

عاقبت یک شب تو هم تنها
کنج این خلوت گرفتاری
باخودت حرف میزنی دایم
مثل مجنونی و بیماری
خسته ای ازرفت وآمدها
ازنگاه کوچه بیزاری
آسمانت ابرو بارانی
روی گونه میکند زاری
روزوشب تنها کنارخود
غم خور...

کمی آهسته تر بگذار پا چون دل پلاسیده
که با نا مهربانی های شور عشق جنگیده
چنان آبستن درداست، زائو درعجب مانده
چگونه این همه غصه ، درون ذهن زاییده
نمی فهمد صدای زنگ ناموزن ، دردنیا
وبا هرساز ناکوک...