بیزارم از این حس سردرگم
بیزارم از دلسوزی مردم
بیزارم از بوی گل و گندم

من جرعه ای از مرگ می خواهم

گفتی که با تو تا ابد هستم
از صفر مطلق تا به صد هستم
باچشم هایت در رصد هستم

افتادم از آنها ...

باور نمیکنم که شبی باورم کنی
در نامه ای نخوانده مگر از بَرَم کنی

از ساقه های درد بچینی تن مرا
در باغ سیب خاطره ها نوبرم کنی

در سجده گاه عشق نمازم شکسته تا
با قبله گاه جان و تنت کافرم کنی

د...

‌
تیر نگاهت زخم زد اردیبهشتم را
تقدیر برچید از دلم محصول کشتم را

من نخل بی سر بودم و این بود پایانم
چون زاده ی آبان و ،بهمن،کرده ویرانم

باید عوض می کردم آخر سرنوشتم را


تقدیـــر چیز دیگری...

درون چشم من نشسته التهاب بی کسی
به روی شاخه های تن، تو نوبرانه ای گسی
به داد آسمان بی ستاره ام نمی رسی

به بستر شبم رسان دو چشم گرگ و میش را

شبیه تکه های زخمِ کهنه و نمک زده
کشیده های محکمی...

با رفتنت دیوار تن آوار می خواهد
دنیا برایم یک طناب دار می خواهد

راهی ندارم غیر تن دادن به تنهایی
این سر برای تکیه یک دیوار می خواهد

هی تیک و تاک و دور باطل می زنی در من
قلبم فقط یک عشق بی تکر...