اشکــــ ز مژگـانِ دلـم می چـکد
شوکتـــِ این هجــر کفــن می درد

گاه گاهـی
که دلـم می گیـرد

سرک می کشم کودکـانه بر دیـوار دلت
تا ببینم تصویـرم در حوضی که عاشـق است

و بچینم گلبـرگی از نگاهت
تا شکوفـا شوم چون یـاسی بر سر دیـوار...

مرا
از دارِ دنیا؛
بیـــــدارم کنید

از کنج دلم
به باغ می نگرم ‌؛
کامم به میوه ی امید گلشن کن

اکنـون که بر مــزارم ایستــاده یی
و می خـوانی مرا....
بــدان !!
تو هم روزی خوانــده خــواهی شد