ویرانه ام
با خنده های تو
آباد می شوم

با صبح چشمهای تو آغاز می شوم
خورشید من بتاب

پرندگان از این دشت رفته اند
تنها یکی مانده
خیال تو!

خیابانی که از دیدار تو باز می گشت
به باغهای گریه رسید

به خیابان بیا
بگذار آسمان
با ریه هایت نفس بکشد
و درختان باران زده
از عطر تن ات
معطر شوند

حالا که سقف مشترکی نداریم
به خیابان بیا
تا آسمان مشترکی
بالای سرمان باشد ...