همه جا قفس می فروشند!
حتی در استانبول
بین اتاقم و میدان تقسیم
میله ها ایستاده اند
نمی توانم خوشبخت باشم
و بهانه های کوچک
رویای مرا
خراب می کنند
...

باد می‌کند سرم
روی شانه‌ات
و رویاهای دروغین
از لای انگشتانت
نشت می‌کند

- زود از کار می‌افتند، زنها!
هر بار که برمی‌خیزی
همین را می‌گویی
و توی فکرت
یکبار مصرفهای چینی
چای می‌نوشند

دلدار...

بیا برگردیم
به قرارهای عاشقانه
قبل از اینکه سقفی
بالای سرمان باشد
یا قبض های برق
لحنمان را عوض کند
بیا از سر خط شروع کنیم
و سرتا سر شب
ستاره بشماریم
...

آن سوی این خطوط بلند
بلند نامعلوم
سرفه ایست
صدای گرفتۀ مردی
که «دوست دارم‌ات»
بغض می‌کنم
-لطفا بخند
-می خندم
-مواظب خودت باش
-هستم
-به دیدن ام بیا
-می‌آیم
آنسوی این خطوط بلند
بلند نامعلو...

مادر
کجای گریه ام
از راه می رسی؟