بگذار
یک نگاه سیر
تو را قدم بزنم
از کاکلی هایت
از خط موی باریکی
که تا انحنای ظریف چانه
کشیده می شود
بگذار راه بروم
از کنار نهر آبی
که تمام شهر جریان می‌یابد
تا پایین شهر
پیچ و تاب برمی ...

پیشانی‌نوشت ما را کسان دیگری نوشتند
کسانی که پیشانی نوشتن نمی دانستند
تو صورتگر صورتکها شدی
من شاعر ویرانی‌ها
-هر روز-
یک مانی در تو تکفیر شد
حلاجی در من شکست
-پیوسته-
فرو ریختیم و افتادیم
...

همه ما
خواب می دیدیم
خواب خیابان
خواب کوچه
خواب عروسی
خواب عزا

دست آخر
تو بیدار شدی
من اما ....
خواب می بینم هنوز
خواب مردن تو
خواب گریه های خودم
...

بیا
از هر سمتی که بخواهی
کوره راهی که نمی شناسم
خیابانی که می شناسم...

تو با ریه هایت حرف می زنی
سرفه های بلند ...
سرفه های کوتاه
و درختان دود زده
گفته های تو را
تکرار می کنند