می درخشد فقط فقط ظلمت، حالیا روزگار بد اخم است، تیرگی ها سعادتند انگار!
تشنگی آبدار می جوشد،چون کویر آبشار تب دار است، چشمه ها بی سرایتند انگار

از کجا آب می خورد آیا، ریشه اش اینکه مُفت خر هستند،آدم...

چه بی پیرایه می فرساید این اندوه ،
با این آه ،
بی اکراه ،
در این دل !
شب سردی زمستانی است ،
با کولاک ،
یخبندانِ غارتگر ،
به عزلت برده است انبوه حیوان را و انسان را!
سحر،
در خلسه ی امّیدهائی کور، بیدا...

شعله ای و در خودت شـناوری
جوشش  شکوهمند  باوری

ای ظهور سبزِ  نبضِ حرّیت
اسوه ای ، چه  ناب  در دلاوری

حُرّ از آن سبب توئی که یافته ست
در تو هرچه حرّیت ، تناوری

جِئْتَ أنْ  تَکُونَ  لِلْحُسَیْنِ عَ...

دو سه شب پیش از این یقین داری، دیده ای خوابِ آب و آئینه
ایستادی نماز بگزاری، رو به محرابِ آب و آئینه

تو تمنّای آسمان هستی، با گلستان هم آشیان هستی
بسته ای با لطافتی زیبا، حجله ی ناب آب و آئینه

خِبره...

بختیاران بخت برگشته، بخت را بر محال می بندند
نقش امّید نا امیدان را، بر شبی بی زوال می بندند

نزدِ این رند های جادوگر، اسب های چموش هم رامند
سرزنَد گر خریّت از اسبی، دم او را به یال می بندند

فتنه خیز...