حوّا که می زد هر دَمَش آدم تَبَسُّم
ای کاش می شد بر لبش، مُنضَم تَبَسُّم

اینگونه بود آیا اگر، در طول تاریخ
کم می زدود از قلبِ آدم، غم تَبَسُّم؟

بُستان مشام آکنده شد از عِطرِ گل ها
تا پر طراوت تر شد ...

رخصتی ام به های و هو گر چه حیا نمی دهد
عشق مجال اعتنا جز به تو را نمی دهد

قبله ی ما توئی چرا؟ چون که بدون شک نشان
قبله ی دیگری به ما قبله نما نمی دهد

پُر طربیم از شعف بی تک و تازِ چنگ و دف
عشوه ی تو...

لاله پرپر شد اگر در دشت داغش را بدزد
خیره شد عقلت اگر در سر جناغش را بدزد

عقل را در قتلگاه عشق سر از تن ببُر
تردماغی کرد اگر دیگر دماغش را بدزد

شیخ ما دنبال آدم گشت اگر شب با چراغ
تا تلف وقتش نگردد...

ای آن که یک بوس از لبت ما را، تب بُر تر از برگ سماق افتاد
باور کن الان در تنم جانا، افتاد تب، پُر احتراق افتاد

دلبسته ام کردی و می دانی، دلبستگی زد ریشه در جانم
رفتی، و حالیا مرا در دل،  غم کم نه از ...

باور  کن  از چشمم نمی افتی، بالفطره است این حس، خدا داد است
غیر از تو هر چه در جهان باشد، سوهان عمر آدمیزاده ست

این عشق امری اختیاری نیست نه تو گناهی داشتی نه من
تو دل ربودی من سپردم دل، چیز عجیبی نی...