چشمانت
همان
شعرِ ناسروده ی
من است

یک حس کهنه کنج سرم تیر می کشد
دیوانه می کند و به زنجیر می کشد
هر نیمه شب شکسته و گمراه می روم
هی رو به روی چشم خودم راه می روم
جا مانده ام به این همه آدم نمی رسم
دیگر به گرد پای خودم هم نمی رسم
...

از قامتِ احوالم
ناخوشی
می بارد
من که هیچ
خودت بگو
می شود به تو فکر نکرد؟