شاعری از نفس افتاد
گفت: ای قلم نمیخواهم
دیگر از قلب من سخن گویی
دیگر از شوق و آرزوی عشق
بر لب سرد این خسته
قصه ای گنگ و بی هدر گویی
حسرتی هست در دلم یک عمر
بغض پنهانی گلویی که
باورش بود عطر و ...

من خطر کردم که با عشق تو سودا میکنم
قطره ای هستم که در سر فکر دریا میکنم

طفل احساسم هنوز و پیش استاد قدت
روز و شب با قامتت مشق الفبا میکنم

همچو یعقوبم که از عطر تو میبارم مدام
سال هاست ...

غریب سفره ی عشقم ، نگار یعنی چه؟
بگو به قلب خراب انتظار یعنی چه؟

صدای گریه گرفته تمام حرفم را
سکوت محض مدامم، شعار یعنی چه؟

تمام فصل حضورم شبیه پاییز است
به این فسرده مگو که بهار یعنی چه؟

...

آشفته حالم از خم ابروی شهر آشوب ها
درمان نمیبخشد به دل ، آزرم این محجوب ها

عریانی احساس را در چشم دشمن دیده ام
مستوری میبارد فقط از دیده ی محبوب ها

در آهن بگداخته باید که تاب عشق دید
آخر کجا ...

تا به کی باید ز دستت آبرو داری کنم
پیش مرد خنده و در خلوتم زاری کنم

تا به کی باید بسوزم زار از جور و جفات
باز در نزد همه از تو هواداری کنم

مثل باران باش ، قدری بر من تشنه ببار
تا که نامت را ...