هوای عاشقی هم
پاک می شود
باران که می بارد
انگشتان قطره های قاصد
بر شیشه های اتاقت می کوبند
که من باز
دلم هوای تو را کرده است...

رود
که باشی
حتی اگر سقوط کنی
شکوه آبشار را
می آفرینی

مغرور به لشکر دانش
وقتی ابر انسان
ابر نمرود می شود
همقد ویروس می شود
پشه مامور خدا

من
در این شهر بیگانه ام
دلم می گیرد
از این شهر شلوغ
در احاطه نیرنگ و دروغ
من می ترسم
از این کهولت بی بلوغ
ازسنگینی بار کودکان کار
من می ترسم
از این سر نوشت شوم و سیاه
دستهای کوچکش
بوی باروت میدهد...

نه در خیر
خیری نهفته بود
نه در بلی
بلا بدور
چوب دو سر سوخت بود
عاشقی