پسرک
بغضش را
نواز زبر دستان مادر
بر صورتش شکست
گفت
می گویند خدایا
تو بزرگی
بزرگتر از دریا
لاجرم خانه ات بزرگ است
رختهایت هم
حل می شد مشکل ما
باغچه ات را پدرم اگر بیل می زد
رختهایت را
مادرم چنگ...

آنگاه
که در میان خیل مشتاقان گناه
کودک کز کرده از سرما
به کنجی را
تن پوشی از احساس پوشاندم
عاشقترین مرد روی زمین بودم...

در هر قرار
از تو
آبستن می شوم
و شبانگاه
بی حضور تو
قابله ا ی در قلبم
فرزندی به دنیا می آورد
که تا قراری دیگر
به اشتیاق شنیدنت
در دهان من
به خواب می رود...

در راهزنی دلم
نعل وارونه می زند
چشمان تو

من
آسمان
سنگفرش بی عابر خیس خیابان
سوگواران مظلومیت باران
دستی
هیچ دستی
به نوازش قطره نیامد
ودل
سوار بر تازیانه باد
همسفر اندوه ابرهای انبوه
می رفت
تا فراسوی انجمادی بی پایان...