به صحرای کویر دل گهی چون چشمه میجوشم
عطش بی طاقتم دارد من از آن چشمه مینوشم
حلال است یا حرام اما عطش را بر طرف کردم
به ظاهر عابد شهرم لباس زهد میپوشم
زبانم عادتی دارد سخن شیرین بیان گوید
اگر گاو نری ...

شمع بستان از فضای روزگار هم ناله کرد
باغبان را متهم بر کشتن پروانه کرد
بلبل آشفته باغ گوشه ای افسرده بود
از غم پروانه آن هم ترک از کاشانه کرد
سوسن و سنبل که میداد بوی خوش اندر فضا
شکوه از فصل زمستان ...

کاش هم قفس طوطی و مینا نمی شدم
غافل زمکر و حیله دنیا نمی شدم

صیاد که روزی به دامم کشیده بود
جاهل به عالم فردا نمی شدم

از ابتدای زندگی تا انتهای آن
هر دم شکار مردم رسوا نمی شدم

من اعتماد به ظاهر دنی...

بستم دو چشم و به ذهنم حرام نیست
وین نعمتی برای تو عالی مقام نیست
شاکر به مکتب عشقم به یاد او
ذکری که در نظر خاص و عام نیست
زاهد اگر نکند ذکر یاد او
بر آن مقام و جلالِ مدام نیست
گنجینه ای که خدا می ده...

باغ رضوان کجا تا که من آن در بزنم
سخن از بینش دنیای ستمگر بزنم
نبود در نظرم جای دگر بر من نیست
کی توان حرف دلم حضور داور بزنم
دل تاریک نتواند که برد ره به جا
سنگ را کی بتوان قیمت گوهر بزنم
حل نشد مشکل...