در وقت سحر مسافر خواب شدیم
همسفره ی ساربان ناباب شدیم
راهی شده بودیم به دریا برسیم
ماندیم به نیمه راه و مرداب شدیم...

قاصدک
قاصدک از سفرت تا خبر آورد مرا
غمِ بی توشدن از پای در آورد مرا

آتش افروخت جدایی به هوا خواهی آه
داغی از جنس شرر بر جگر آورد مرا

داد و بیداد از این کینه ی تقدیر سمج
غربت و تلخی و چشما...

دیریست چراغ شیخ خاموش شده ست
در ماتم آدمی سیه پوش شده ست
این شهر اگر پُر شده از دیو و ددان
از خاطرمان عشق فراموش شده ست...

گوشی شنوای داد و فریاد نشد
بر تشنه لبان کسی به امداد نشد
مَمَد تو نبودی که ببینی شَهرت
آزاد شد اما دگر آباد نشد...

با قبله ی خورشید شرر می گردیم
آزاد و رها و مختصر می گردیم
از ابر اگر چه روی خاک افتادیم
یک روز به اصل خویش برمی گردیم...