در شام غریبانه ی خود ماه نداشت
در سینه بجز از غم جانکاه نداشت
بی شک ز پدر غریب تر بود حسین
در غربت کربلا دگر چاه نداشت
...
این ره منزل لیلی ست ،جگرمی خواهد
عاشقی شیر دل و اهل خطر می خواهد
کوله باید که سبک باشد و لبریز جنون
پیچ و خَم های رهش مرد سفر می خواهد
عاشقی جان به کف دست نهاده زوفا
فارغ از کینه و اما و اگر ...
می رفت که جان را زقفس پَر بدهد
دل را به سراپرده ی دلبر بدهد
رسم است هر آنکس که مقرب شده است
در مسلخ عاشقی فقط سر بدهد...
گفتا که در این عشق جنون است بسی
با عقل به سرمنزل مقصود رسی
گقتم که دگر ایمنم از عشق ولی
در صحت عقل دل سپردم به کسی
«مرتضی برخورداری»...
رسم است که با خون جگر رنگ شوند
غربت زده و اسیر و دلتنگ شوند
تقدیر تمام عاشقان است شبی
با اشهد غمگنانه دق مرگ شوند
...
تبلیغات
