خانه به دوش، بی سرو سامان و دربه/ در
افتاده ای به دام غریبانه ی سفر

ماندم که شاعرانه شود خاطراتمان
ماندم درون غربت این شهر، جان به سر

در وسعت جهان تو انبوه عشق هاست
جمعیت جهان من اما... تو یک نفر

...

می نشینم روی بامت بی محابا مثل قبل
دوستت دارم ببین! دیگر نه اما مثل قبل

در مرام ما کبوتر پیشگان وابستگیست
دل نمی بندیم بعد از پر زدن ها مثل قبل

هی نپرس از من چرا مثل گذشته نیستی
توخودت هستی پراز احس...

از خواب پریدیم ورسیدیم به کابوس
صبحیم، ولیکن متمایل به سیاهی
گمراه ترین نسلِ تناقض زده ی گیج
همبستر بادیم و سزاوارِ تباهی


هی حکم تمرگیدن وهی سازش و تمکین
خشکیده درون رگمان ریشه ی غیرت
خو کرده ی بغ...

از اشک های مضطربِ خسته از صعود
تاابرهای حل شده در انتهای رود

من را احاطه کرده ودر خود فشرده است
این زخم های ملتهب ِوحشی و کبود

بشکن سکوت حنجره ی خون گرفته را
ای ملتقای مبهم نور و حریق ودود


وقتی ...

قسم به سفره‌ی پُراستغاثه از، زوال نان
به دست های نارس مدام در خیال نان

عذاب می دهد مرا نگاه خیس عابری
که می دود شلان شلان به شوق احتمال نان

همیشه دور مانده از، مسیر آرزوی خود
کسی که می رود به سمت...