.
مردی میان بادیه از راه می رسد
بر پیکرفسرده ی دین روح می دمد
اویکه تاز جاده ی شوق شهادت است
در عرصه ی نبرد سرا پا شهامت است
همواره بی تزلزل با عزم استوار
چون موج پر تلا طم...
قلب من چینی ترک خورده ست
پنچه ی حیله او را فشر ده ست
راز اندوه من نمی دانید
روح من از دو رنگی آزرده ست
بس که ازدست یار دلخونم
پیکر من گیاه افسرده ست
مثل ا کسیژن است دمهای...
نه شرم و حیای نمک و نان مانده
نه بوی قدیم عشق و عرفان مانده
بربستر زندگی چه سدی زده اند
خشکیده مرام و نام انسان مانده
...
.
تومگر زلزله ی بم شده ای
باعث این همه ماتم شده ای
ارک دلها همه ویران کردی
خلق را یک شبه حیران کردی
.
.......
نه هیچ عذر و بهانه برای شیدا هست
نه طعم سود و زیانی به ذهن پیدا هست
...
تبلیغات
