با جلوه های آرزو
در خواستن تو
به زمان بودن می اندیشم
اگر این نکاه هوس انگیز و بگذارد
امشبی را آسوده باشم
مشگل از جام نیست
از مستی آرزو است...

شاید بتوان زندگی را رنگی زد
رنگ عشق با سلام خواستن
شاید بتوان خندان بود
اگر این دل هوسی تازه کند
شاید این برگ روان بر آب..
در گذرگاه سختی هایش
بخواند شعر بیداری را
من می ترسم از تاریکی ها
از ...

آدم خسته نمی داند درونش چیست
هم آاه می طلب و هم راه
من به گل حسرت می خورم
که همه جا بر سند است
و از خود خجالت که
که در غربت هم در سکوت
باید از لباس راه راه ترسید
باید خود را به ناانی زد
اینج...

ما را نفسی بود که التماس کنیم
خواهان توام چرا که جفا کنیم
در شب های رقصنده خاطراتم
ماه روی من توئی و من وفاکنم...

نبض دریا را گرفتم
طوفانی بود
قایقم خسته
فریادم در مه گم شد
خود را گم کردم
در این عصر یخ زده
رو به ماندن نوشتم
قصه هایم را
باز تو نبودی تا من را بفهمی
زندگی را تقسیم می کنم
مابین خودم ...