هستی
دنیا ، عالم
هر چه که هست نامت
می سوزم
اما بدان ،
نمی شوم هرگز به کامت

بزرگترین رازِ عالم
رنگ سُرخیست ،
که می زند نقش خورشید
به هنگام غروب ،
بر رُخسارِ عالم

بر هر کجای
می نهم پای
بلند است
فریاد بی کسی
در رودها
در دریا
در ابرها
در گلهای اطلسی
نمی شود آب
یخ در زمستان
با تابش خورشید
در وزش باد
گشته است گُم
در روی کاغذ
در دلِ قلم
واژۀ دلواپسی
...

چه فریادیست بلند
در تخته سنگهایت
ای کوهِ هزار ساله ؟
چه کرده ای پنهان
در پَس برگهایت
ای گُل لاله ؟
چه قصه ای داری
از دشت و دمن
از مرگ و از شب
چه دردیست جاری
در طغیان رودهایت
که بر نمی کِشی ناله ؟
...

هیهات ،
دیریست ،
که آوای مرگ می آید
از انسان و از این ترنمش
افسوس ،
تاریکیست ،
که می راند حکم
بر انسان و بر این تمدنش
...