وای از خورشیدی ،
که ندارد دیگر ...
شور تابیدن را
تو بیا ای ابر سیاه ،
تا زنده کنی ...
شوق باریدن را

به گُمانم
نمی شود مرهم ،
بر دردِ جانسوزِ بندگی ،
نه معجزه
نه فرشته
نه خدائی که ...
در خانه ها میکند زندگی

من آن هستم
که در هستی ،
گشته است هست
بدور از بندگی
با شرابِ دِل ،
می شوم مست

نگاهش روی به زرتشت بود
پندار و گفتار و کردار نیک
به دنبال روزی اصیل می گشت
در ورای مدارهای الکترونیک

در خاطراتش می زد جَست
واگنر و اپرای ندیمه های اودین
گویی بدون سالومه هرگز
نمی گذاشت سر بر روی بالی...

بِرکه را دیده ای ؟
در خِش خِشِ برگهای زردش
سکوت را شنیده ای ؟
در خشم تُندر ،
در دلِ شبهای مَرگش
چون باران باریده ای ؟
وقتی که باد می وزد ،
از نگاهِ محزون و سردش
گلهای غم را چیده ای ؟
و ریشه ها ، می دا...