تا دمی آخِر ، کشآندم بَست را ! شاید بیایی نآ شگی

وآسفا دُونانِ دوُنین ِ سُترگی ، دودِ مَرغوب آنگی

هَل دوا دل ، حَل نِما ظِل ، هر نگاری لَن ترا

برج اَزغالان لیمو، نَشوه ِ جُستانانِ اَفروُ دآنگی...

چرا کسی دِگَر !، فلسفِ ما را ، ندید می گیرد ؟

چرا سَری به سَرانی که سَر تراند ، خُرده می گیرد

چرا !

چرا! به عهَد گلستانمان کسی زفتنه نگفت !

چرا فسونِ اُمتم از ترس ، جان نمی گیرد!

هَوار وُ هَوا...

با شعر من به زبان بیا وبخوان مرآ هنوز

شاید به میرانگی ام / برویانی ام هنوز !

حالم خراب گذشته/تعجب ! به ارجح نخوآنیم

با شعر من بیا وسخنران ـ/ بخوان هنوز

بادرد من به زبان بیاوبخوانمرآ / هنوز...

زالو نگاه منفردی به خون ما می کرد

ـ وتعفن برای اولین بار درمن متبلور


عزراییل وقتی روحم را قبضه می کرد

ـ درونم را برای اولین بار به درون – متجلل


همانا مرگ ونیستی

هما نا ترس و بغض .

و همانا همی...

سایه! تنها خاطرات ماندنی
همان قدر نیز دست نیافتی