ناگهان
جمعه از خستگی بیدار شد
یواش یواش
با تردید
اما دمدمای سپیده دم بود
که همه باور کردند
وناگهان
تمام هفته بتصرف جمعه در آمد
...

مرا با روانی ِ
روانم
آشنا کرد
او بود که مرا دانا کرد
فردایش
من بودم که به پطرس گفتم
انگشتت را از سوراخ سنگ چین بیرون بکش
بگذار همه سدهای کهنه ی جهان را آب ببرد
رود بی نیاز هر سد است
برای: نیمای بزرگ ...

آنروز
نخست خانه ها خراب شدند
ازکشته شدن خیابان و چراغ راهنمایی چیزی نمی گویم
همان اولی کار همه را ساخت
هرکس نجات یافت چیزی کم داشت
و اما انسانها
بدون سر شدند
سر به چه درد می خورد
وقتی خیابان مرده ...

هیچ نمی دانست
غیر از دروغ
وراه دهان و آبریزگاه
که هر حیوانی نیک می داند

نیا
هرجاهستی همانجا بمان
اینجا همه چیز مسخره شده
مخصوصا دوست داشتن