ساکنان باغ
گر ساکنان باغ به سرو سمن خوشند
آوارگان باغ به شعر و سخن خوشند
از سیلی زمانه جلاء وطن شدند
باور نمی کنم که جدا از وطن خوشند
با این امید تا که بیایند از سفر
در انتظار مانده به سوت ترن خ...

روی آتشگون
چو سایه در قفایت آمدم از شهر خود بیرون
به دنبالت شدم لیلای من آواره چون مجنون

ندارم الفتی با ماه و مهر ِ آسمان دیگر
"چراغ راه ما کن چشم جادو روی آتشگون"

تو بردی آبروی سروها، در باغ...

کارون
ریز گردم در هوای عشق بی پایان تو
از خراسان رهسپارم سوی خوزستان تو
سیل اشکم رود کارون من است ای نازنین
هست جاری از غم تو سوی آبادان تو
پسته ی خندان لب های تو از درد و غمت
کرده سرگردان مرا ...

تسلیم دل
چرا تسلیم دل این عقل بی تدبیر شد ما را
که خاک کوی تو این گونه دامنگیر شد مارا
ندارم چون امید وصل تو با درد می سازم
نگاه گرم و راز آلود تو اکسیر شد مارا
دل ما با جنون آغشته از روز ازل بو...

لعل بدخشان
ندیدی نازنین هنگام رفتن چشم گریان را
درون سینه ام بگذاشتی یک قلب ویران را
لبانت گه نمکدان بود و گاهی هم عسل می شد
گشودی چون صدف گاهی اگر لعل بدخشان را
ز دور زندگی هر شب شود اکران مرا ...