آزارهایت نیز
تو را
از من
نگرفت
...
بر پیشخوان بازارها
دنبال دل و قلوه های تکه تکه ام
سلاخی صورتک ها نیز
تو را از من نگرفت
...
خیره ام
به درخت های بیزار
در ضربه های کوبنده ی تبرها
حتی
وحش...

گونی گونی شن انباشته ام
سنگر بسازم
برای گلوله هایی
که پشت سرم
شلیک می شوند
هنوز زنده ام
این معجزه نیست
جا خالی دادن قلبی ست
که هنوز منتظر است...

رودخانه های قهوه ای
هیچگاه با زمین
رو راست نبوده اند
شاید سال بعد
ما در بستر خشکیده اش
چادر زدیم

پدرم
به چاه عمیقی افتاد
آنقدر عمیق
که عمرش کفاف سقوطش را نکرد
مادر
پس از آن
نه بوریایش را
بافت
نه گیسوان خیس از بارانش را
مادر
پس از آن
یکسر طناب می بافت
طناب...

درد
هجّی کردن احساسی ست
که خدا نیز
تمی تواند
تلفظش کند