یادت بِخیر اِی که مَرا بُرده ای زِ یاد
بر جان دوباره شعله یِ دلتنگی اَت فُتاد

با وعده ای اگر چه که شادم نمیکنی
بیچاره دل، به آتش قهرت بهانه داد

سوزانَد این شراره چنانم به گِردِ خویش
پروانه ای...

گذری کن که به رَه چشمِ تماشا داریم
سر و جان پیشکشِ آن قدِ رعنا داریم

پایِ ما در گِرُوِ خاک و ز عشقت امّا
دلِ سودازده بر اوج چو عنقا داریم

ما گداییم به هر ره که تو گیری در پیش
صِله از بذلِ نگا...

ما بال به آغوشِ قفس آلودیم
دامانِ خرد را به قَبَس آلودیم
از کُنگره ی عرش فتادیم به فرش
ما عشق به پرچینِ هوس آلودیم


وزن رباعی: مفعول مفاعیل مفاعیل فَعل
قَبَس: شعله- پاره ی آتش
پرچینِ هوس: ترک...

"بخت از دهان دوست نشانم نمی دهد"
دردا! سوارِ عمر عِنانم نمی دهد

از چشمه ی خیال تو می جوشدم امید
این خامِ سر گرفته امانم نمی دهد

گلگونِ رخ نمودی و یکباره ره زدی
این شعرِ پر ز شور زیانم نمی دهد...

رفت و ماندم اسیر تنهایی
آن سفر کرده یار دیرینم
رفت و می بُرد آنچه را با خود
عمر من بود و جان شیرینم

داده بودم زمام عقلم را
دست دیوانه ای که خود بودم
دل سپردم که باز می گردد
جز دل آزردگی نشد س...