فریاد قلب را ؛
نشنیده میگیرم .
بیچاره از ترس شماتت ، روزه میگیرد .
من سرزنشگرم !!!
کر میشوم و او ، فریاد میزند .
پس میزند غرور ؛
من سنگ میشوم .
جان را ببین چطور ، پر درد میشود .
باشد مرا چه باک ؛
فارغ رهاترم .
اینجا هوای دل، بی مهر خوش تر است .
و من اینبار دخترِ ، پاییز میشوم .
بی مهر ، بی صدا ؛
و سخت مثل سنگ.
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 6
حسن مصطفایی دهنوی 31 فروردین 1398 07:36
درود بانو اسفندیاری
زیبا سرود ه اید
فرشید افکاری 31 فروردین 1398 20:12
ابوالحسن انصاری (الف. رها) 01 اردیبهشت 1398 20:36
درود برشما
Ebrahim Hadavand 05 اردیبهشت 1398 01:19
درود بر شما بانو اسفندیاری گرامی
سپید، روان و زیبا بود
امیر عاجلو 08 فروردین 1399 15:37
خسرو فیضی 21 فروردین 1399 22:40
. با بهترین درودهایم
. استاد سروده ای عالی بود
.