طاعات تو مارا بس
پُر کن ز خُـم ای ســاقی پیـــمانه جــانم را
بر سجده خود بنــشان اجــــــزاء تــوانم را
ارکان وجــودم را سرمنـشأ غــــوغــا ساز
تا عشـــــق شـود محــرم اسـرارنهــانم را
، تحریمِ عذابم کن مست ازمِیِ نابـــم کُن
مســپار به غیرازخود زنجــیر عــــنانم را
درمرحله ای سخـتم با خویش در اُفـتادم
مغلوب هــوس مـنـــما احـساس جوانم را
طاعات تو مارا بس بی نیازم از هر کس
جامی بچشان رنگین، جان بخش روانم را
گم کرده رَهِ دهـرم ، یارای وصالم نیست
جُـز تو چه کسی داند گمـگــشــته نشانم را
تقـصیرمن افزون است،ای مهرجهان افروز
بگــــــذر ز گُـــناهانم برگـــیـر فـــغانم را
لب تشـنه" سَلیمم"من میـخانه از آن توست
مِی ریـز خُـروش آور سرچـشــمه جانم را
**
پیرنظر "سلیم
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 3 از 5
نظر 5
سرخوش پارسا 08 اردیبهشت 1394 14:02
درود و عرض ادب جناب پیرنظر
دستتان بی بلا
طارق خراسانی 08 اردیبهشت 1394 15:46
با سلام و درود بی حد
غزلی زیبا و به نظیر حقیر نوعی الهی نامه ی غزل وار است.
دستمریزاد
علیرضا امیرخیزی 08 اردیبهشت 1394 15:50
سلام استاد پیر نظر
غزل قشنگتان را سپاس
درود و صد درود بر شما
کمال حسینیان 08 اردیبهشت 1394 22:22
درودتان باد جناب پیر نظر عزیز
لذت بردم از خواندن تان