با سلام و عرض ادب و احترام خدمت دوستان شاعر و ادیبان وبسایت معظم شعر ایران

در 14 دیماه 1393 قالب نوین غزل چهارپاره آفریده شد .
ناگفته نماند چند تن از شعرای خوب ما وزنی را در مصرعی تکرار کرده اند و ظاهرن به شکل غزل دیده می شود ولیکن آن اثر
غزل چهارپاره می باشد.
در اثر ذیل شما با یک غزل چهارپاره کامل مواجه خواهید شد که ساختار اصلی غزل چهارپاره است.

وقتی یک وزن عروضی در مصرعی دوبار تکرار شود و تمام مصارع دارای قافیه ی همسان باشند، و تعداد ابیات از پنج کمتر واز سیزده افزون نباشد، به آن غزل چهار پاره گوییم.
این غزل چهارپاره در ١٤ دیماه ١٣٩٣ بصورت بداهه آفریده شد:

فاعلاتن مفاعلن فعلن ، فاعلاتن مفاعلن فعلن

می زنم بر جنـــودِ نادانی، با ســلام و ... درودِ آزادی

گریه بس کن، ستاره میخواند، دخترم این سرودِ آزادی

مقبرم...، پُر ستاره از چشمت، میزند نقشِ رودِ آزادی

در نمادینه ی شعور و شعر، دیده ام من...،نمودِ آزادی

فرشی از نوعِ شعر می بافم، باشد از تار و پودِ آزادی

نقش آن نادر است و میخوانی، فتحِ دل با جنودِ آزادی

فرِ فرهنگِ بوسه از دفتر، خط زد او....، بر نبودِ آزادی

عاشقی کن، تحجر از پا شد، تا نشد او به سودِ آزادی

طارق آورده از خراسانی، دفتری ...، با ســرودِ آزادی

با غــزل چــار پاره بدرودم، زهـره دارد...، به رودِ آزادی

همانگونه که در ابتدا عرض کردم وقتی وزنی در مصرعی تکرار می شود و ابیات دارای قوافی همگون می باشند
شاعر غزل چهارپاره ای سروده است.

بیت اول را بر موازین اوزان عروضی می نویسم:


فاعلاتن مفاعلن فعلن

فاعلاتن مفاعلن فعلن

می زنم بــر جنـــودِ نادانی

با ســــلام و ... درودِ آزادی

گریه بس کن،ستاره میخواند

دختــرم...، این سرودِ آزادی

حال اگر به روال بالا این غزل را بنویسیم پنج چهار پاره از آن استخراج می گردد که نام این قالب جدید را غزل چهار پاره نامیده ام.

١
می زنم بر جنـــودِ نادانی
با ســلام و ... درودِ آزادی

گریه بس کن، ستاره میخواند
دخترم این سرودِ آزادی
٢
مقبرم...، پُر ستاره از چشمت
میزند نقشِ رودِ آزادی

در نمادینه ی شعور و شعر
دیده ام من...،نمودِ آزادی
٣
فرشی از نوعِ شعر می بافم،
باشد از تار و پودِ آزادی

نقش آن نادر است و میخوانی
فتحِ دل با جنودِ آزادی
٤
فرِ فرهنگِ بوسه از دفتر
خط زد او....، بر نبودِ آزادی

عاشقی کن، تحجر از پا شد
تا نشد او به سودِ آزادی
٥
طارق آورده از خراســـانی
دفتری ...، با ســرودِ آزادی

با غــزل چــار پاره، بدرودم
زهـره دارد...، به رودِ آزادی

یا این غزل چهارپاره ای که اخیرن سروده شده:

مثل دریاچه ی ارومیه، حال و روزم چنان مناسب نیست
چه کند این دل وفادارم؟ بوسه ای کودکانه کاسب نیست

از حقوق بشر بیا بگذر...، جبهه بودم به چشم خود دیدم
صحنه هایی که گفتنش امروز، نازنینم زیاد جالب نیست

......
1
مثل دریاچه ی ارومیه،
حال و روزم چنان مناسب نیست
چه کند این دل وفادارم؟
بوسه ای کودکانه کاسب نیست
2
از حقوق بشر بیا بگذر...،
جبهه بودم به چشم خود دیدم
صحنه هایی که گفتنش امروز،
نازنینم زیاد جالب نیست
3
یَمَنَ م... مثلِ تَنگِ چَزابه...
پَرپَرِ دستِ دیو آلِ سعود
کعبه را غیر قومِ صهیونی،
سالها دیده ام که حاجب نیست
4
اقتصاد وطن چه بیمار است...،
درد او هم به ایدز می ماند
چه شود عاقبت که این بیمار؟!
دیگر اینجا کسی محاسب نیست
5
زیر پَرچینِ آرزوهایی... ،
خطبه ی دل دوباره می خوانم
عشق و جان و مَلَک همه هستند،
بجز آدم کسی که غائب نیست
6
چه کسی گفت کم غزل دارم؟
بس که دارم غزل، شبی دیدم
نکته سنجی به محفلی میگفت:
«طارق ما بسانِ صائب نیست؟»[1]


[1]. منظور حقیر به لحاظ کثرت شعر است نه کیفیت... زیرا هزار سال دیگر هم کسی نمی تواند به گََردِ توسن تیز پای شعر و ادب
این سرزمین حضرت صائب تبریزی برسد.