یک لطافت مرگ آور...
بالشی پر از باد دلخوشی
و رؤیاهای دوردست
زمانی که ابر و مه
اطراف خانه را میگیرند..
نم نم دیر باور باران
صورت آبله روی شادیها ،
آن سان که خاک خشک
چنان شرحه شرحه ،
تشنه از شماتتِ شرقی ز آسمان..
وان رنگهای گرد که از پلک چشمها ،
از لابلای خواب نیمروز
آن دم که بندیِ مادربزرگها ،
در کوچه میدوند...
پروانه در شتاب و زمان پشت آینه ،
با پشت پا به کودکیِ دوردستها
آبی به وزن تشنگی صدهزار فصح
در بین ما و او..
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نظر 2
علیرضا خسروی 14 فروردین 1395 06:36
زیباست
درود بر شما
علی سپهرار 14 فروردین 1395 19:45
سپاسگزارم دوست گرامی . درودها