علی سپهرار

خوی طبیعت

ارسال شده در تاریخ : 27 امرداد 1396 | شماره ثبت : H945402

آدمی از نفوسِ حیوانست

فرقِ او از سر و دل و جانست

قصۀ جبر و اختیار از اوست

رخش پس خادمی ز دستانست

***

بوف مجنون سه دفعه هو هو کرد

هوی ســــوّم فســــانه را رو کرد

کرکسی در نیـــــابت شـــاهین

سنگی از حقه بر تــــــــرازو کرد

***

تا پـــرید او به کوی ، پَر سنگین

بال او چـــون تـــرانه آهنــــگین

خسته و منگ از شرابِ طلسم

سوی آن مردمی چو خود رنگین

***

لیک سودای آسمان دگرست

بس مجزّا ز سازمانِ پَرَست

بر ترازو نگاهِ شاهین است

کفّه سنگین و سنگِ او ز زَرَست

***

جغد شب از نوکِ موکّل هو

بَرکشید از زبانِ یاورِ او

آنچه تصمیمِ آسمان بودَست :

قصدِ تضمینِ برۀ آهو !

***

مرغ بِسمِل سه دفعه حَق حَق کرد

خـــــون به پایِ اصول مطلــــق کرد

محتســـب نزدِ قاضــــیان ؛ نشئه ،

مِیْ بنوشیــــد و خُــــم معلّق کرد

***

سگ دوید از میانِ شب عو عو

پا دوان جستــــجوگرِ پــــــرتو

ماه از او در شتاب و هم به گریز

از یمین تابشش به بیشۀ جو

***

سایه از تازیانـــه پنهان بــــــود

دست بر شانه های مستان بود

کاردِ ساقی کلــــوچه را بِبـــرید

آنچه حلوای شـــب پرستان بود

***

زین میان قار قارِ خشک کلاغ

جیرجیرک به پشتِ دربکِ باغ

بسته و باز شد درِ پرچــــین

مرگ پروانه در طــــواف چراغ

***

تا که هم لحنِ خوش نوای اذان

بانگ شادِ خـــروسِ پـــــاییزان

هر دو با هم ترانه ســـر دادند

وهمِ خـــوش نیّت سحرخیزان

***

شاید آنــــــک تلألوی خورشید

پشت شیری که رعدوَش غرّید

تابد از نو به تیــــــغِ شمشیری

کـــــو ز اسلافِ زاوش و ناهید