هرشب کنار بسترم یک روح آواره
زل می زند بر این اتاق نیمه تاریکم
از ترس او لب میگزم آهسته و آرام
هی می خورم ته مانده ی شیرینِ ماتیکم
من قالب ِ متروک ِ این روح ِ دل آزارم
یک زن به رنگ جیغ ِ قرمز ،رنگ ممنوعه
دست از سر من برنمی دارند چشمانش
شاید برای او شدم یک عشق ِ مشروعه
پس مانده های بودنش در حفره ی قلبم
یعنی که هستم یا نکن هرگز فراموشم
تا خط ممتدهای رفتن می رود اما
دلتنگ ماندن می شود ،دلتنگ آغوشم
می بوسد و پس می زند جسم اثیری را
در یک جدال ِمزمن ِ تاریخی ِ ممتد
درگیر حس ِ مبهم نزدیکی و دوری
محکوم ِحکم ِ درهم ِ تقدیرِ خوب وبد
در ابتذال خواهش و این جنگِ تنگاتنگ
بازنده ی محتوم و پُراز اشتباهم من
با سایه های لب به لب ، ادغامِ اجباری
معشوقه ی این روحِ سرتا پا گناهم من
#مریم _ ناظمی
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 5 از 5
سریال خاتون قسمت6
تبلیغات فرهنگی
تولد اعضا
-
شعر ایران تولدتان را صمیمانه تبریک می گوید
-
رامتین تابش راد
-
علی نصر آزادانی
-
فرشاد دلفان
نظر 6
حسن کریمی 09 اردیبهشت 1395 08:59
سروده بسیار زیبا ئیست سرکار خانم ناظمی موفق باشید
علیرضا خسروی 10 اردیبهشت 1395 09:48
محمد جوکار 11 اردیبهشت 1395 15:58
درودت باد مهربانو ناظمی عزیز
مقدمتان گلباران
به انجمن مهر "شعر ایران " خوش آمدید
چهارپاره ی بسیار زیبایی از احساس سرشارتان خواندم و لذت بردم
قلمتان نویسا و مهرتان مانا
موسی عباسی مقدم 14 اردیبهشت 1395 22:09
سلام مریم خانم از کی زنها به رنگ جیغ قرمز شدن که ما بیخبریم
اگر دفعه دیگه به رنگ جیغ صورتی شدن مارا بی خبر نگذاری
سیلویا اسفندیاری 12 اردیبهشت 1399 20:50
پژمان خلیلی 22 اردیبهشت 1400 21:41
عالی عالی عالی