بامرگ خاموش پروانه های صبح
شمع درغربت غرور خودآنقدرگریست
که پایان یافت
دیدم شغالی آوازمی خواند و
کودکی درفقر می رقصد
خوابم آشفته می شود از خنده های تو
این دل شکست ازناقوس مرگ قو
باورکن صورتک ها می خندند برمن
دلم می خواهد پروازکنم با تو درآسمان
می ترسم از تنهایی خودم
ازاین سایه هایی که نامردی خواهندکرد
وقتی پشت می کنم به خودم
باعلتی می شکنم که دلیلی نیست
درمکانی که نمی شناسمش
صبرمن در کنارپروانه مرده ام
باغم شمع وجودم می سوزد
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نظر 7
محمد جوکار 11 اردیبهشت 1396 00:26
حسین حاجی آقا 11 اردیبهشت 1396 06:38
تشکراز محبی شما ببخشید حضورذهن درستی ندارم کانادا وضعیت نامناسبی دارد سعی می کنم کمتر بنویسم
اله یار خادمیان 11 اردیبهشت 1396 06:14
موفق باشی و سر فراز
حسین حاجی آقا 11 اردیبهشت 1396 06:39
تشکراز محبت شما
جواد مهدی پور 12 اردیبهشت 1396 08:12
درود بر شما جناب حاجی آقا عزیز
بسیار زیبا سرودید
لذت بردم
زنده باشید
حسین حاجی آقا 13 اردیبهشت 1396 02:03
دوستان شاعر عزیز لطفا ایرادی هست تذکر بدهید ناراحت نمی شوم
ایمان کاظمی (متخلص به ایمان) 14 اردیبهشت 1396 11:14