مرض قند
گیج و سرگشته و حیران بودم
همچو مستی ، که ره گم کرده ...
بیقرار و دلتنگ ،
پی ی دلواپسی ی خود بودم
.
شکوه سّر دادم و از بخت بَدَم نالیدم
در خیالم بودم
که یکی داد زد از دور که هان!!!؟
چه درازست زبانت
و چه تلخ ،
از چه رو می نالی و چنین ناشکری ؟!!!
.
من فقط خندیدم .....
.
او نمی دانست من
مرض قند دارم ...
.
از خودم پرسیدم ،
راستی ،،، سبب تلخی ی آن خنده چه بود ؟
پیش خود گفتم باز
سببش قهوه ی تلخی ست که از،
دستِ تقدیر خودم نوشیدم .......
ر.ف.لنگرودی سال 92
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 9
منوچهر منوچهری(بیدل) 23 اردیبهشت 1394 19:48
سلام استادم همیشه از اشعار زیبای شما لذت میبرم زنده باشی استاد عزیزم
طارق خراسانی 23 اردیبهشت 1394 20:35
با سلام و درود
نیمایی زیبایی بود
دستمریزاد
علی اصغر اقتداری 23 اردیبهشت 1394 23:28
درود بر شما
اونمی دانست
قند دارد مرضم !
طیبه طه (تهرانیان) 24 اردیبهشت 1394 13:31
سلام و ارادت
زیبا نمودید تصویر تقدیر را
درودتان باد
زیبا آصفی (آمین) 24 اردیبهشت 1394 13:42
درود شاعر
نیمایی زیبایی خواندم و لذت بردم
قلم پر احساستان در اوج و مانا
دادا بیلوردی 24 اردیبهشت 1394 19:48
درود بر جناب لنگرودی عزیز
طبعتان گوارای وجود
نگار حسن زاده 24 اردیبهشت 1394 22:52
سلام و عرض ادب و احترام
بسیار زیبا بود
شاد وسلامت باشید
رضا شیخ فلاح لنگرودی 02 خرداد 1394 19:14
سلام و درود بر دوستان بسیار بسیار عزیزم
از لطف و محبت همگی شما بزرگان و سرورانم بی نهایت سپاسگزارم
خداوند کریم همه شما عزیزان را حفظ بفرماید انشاءالله
امیرحسام زمانیان 03 شهریور 1399 15:49
سلام و درود
خواندم و لذت بردم
بمانید