احمدشاه مسعود

احمد شاه مسعود! شیر خوش پنجه¬ی درّه¬ی پنج شیر! روانت شاد!
حالا سال¬ها از فتنه¬ی آن حماقت عمیق، آن نماد بزرگ نادانی و آن ویرانگر جنجالِ خوارج پیرو می¬گذرد و آنها مثل حشراتی که در خودنمایی شبانه¬ای به گرد چراغی، دور هم می¬آیند و فردا را نمی¬بینند، اکنون با طلوع سپیده¬ی پیروزی و خاموشی چراغ فرصت، متلاشی شده¬اند و تلاش¬هایشان بی¬نتیجه.
طالبان، دیگر ناتوان شده جز این که گهگاهی نگاهی خاکسترگونه به گذشته می¬کشد و آهی سوزناک برمی¬آورد و یا چنان که پیش¬تر گفتیم، آنها مثل پشه¬های آزاری¬اند که در شبی سیاه، سر و صدایی به راه می¬اندازند و صبح نا شده
ناپیدا می¬شوند.
احمد شاه مسعود! بر تو و یاورانت درود
تو و یاوران با غیرتت تنها با گروهی نظامی نجنگیدید که شما با خوارجی که به نام دین، تبلیغ بی¬دینی می¬کردند، به مبارزه برخاستید و تنها میهن را از پلیدی پیکر آنها پاک نکردید که از دین مبین پاسداری نمودید. طالبان، همان ریش بلندان خرد کوتاه، همان خوارج از نو برخاسته، همان نادانی نوبنیاد، از تو، ای مرد ستم¬ستیز! زخم¬های عمیقی چشیده بود و هرچه کوشید، نتوانست ناکارت کند که در کارسترگ خود، توانا بودی.
سرانجام، از صفت شیرین مهمان¬نوازی¬ات خوشه¬ای برچید و نمک خورد و جان را شکست و سرانجام، آزاد شدی و بال¬های خسته¬ات را گشودی و پرواز نمودی شادمانه جز این که دلت برای میهن و برای دین مبینش می¬تپید و بر این ادّعا، شهادت می¬داد خون روانت که قطره ـ قطره می¬چکید. حالا سال¬ها از فتنه¬ی طالبان گذشته و هر زمان ممکن است طالبانی دیگر در لباسی دیگر، دوباره هستی خوبان را هدف بگیرند؛ امّا از آن خون¬های پربرکتی که شما بر زمین تشنه جاری نمودید، باز هم درختان پر میوه¬ی حماسه، بهاری خواهند شد و دگربار، دشمن را به خواری خواهند کشاند.
ای بزرگمرد تاجیک! ای دلاور افغان! ای پارسای پارسی! ای جهادگر مسلمان! و ای پسندیده¬ی جوانمردان جهان!
خوشحال و سرافراز باش که راهت ادامه دارد و همواره هستند یاورانی که نگذارند پیام خون پاک شما از جریان بایستد؛ چرا که یاوران استوارت
ای اسطوره¬ی استواری!
اسطوره¬وار آماده ایستاده¬اند.
بزرگمردانی که نه از جنگ گرم، بیمناک¬اند و نه از جنگ نرم در غفلت.
احمد شاه مسعود! شیر خوش پنجه¬ی درّه¬ی پنج شیر! روانت شاد!