مدّتی بود سرودی نسرود/ دل حیرت کیشم/ مدتی بود سرکار نبود/ غزل درویشم/ مدتی بود که ... امّا ناگاه/ آمدی ماه نگاه!/آمدی مهرپناه!/ و توهّم کوچید/ و گلستان غزل/ پُر تراکُم جوشید/ و سرایش، گل کرد/
روشناییِّ تشعشع نغماتی همه راز/ و سرودم به نگاهی پُرِ بُهت/ جلوهای رازاراز/
چشمهای غزل افشانِ خدایّیِ تو را.//
تازه، شاعر شده بود / تازه، دل، دل، دلِ بیدلشده، شاعر شده بود/ چشم در چشم شدن، واژه نمیبُرد به کار/
تازه، دل، معنیِ شاعر شده را میفهمید / که تویی شاعرِ قرمز غزلِ صاحب سبک/
و من از چشم تو یک خوشه تغزّل چیدم / و در آن حسّ لطیف / و در آن حال شریف / آسمان را دیدم /
و دلِ بیدلِ پُر اُمیّدم / در سکوتی مطلق / در نگاهی مشتق / شعرِ ظاهر، شده بود/ شعر مطلق، این است/
غزل حق، این است:/ یار و دیدار و نثار/ یار و دیدار و نثار.///
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 4
فاطمه(مریم) باغ شیرین 28 بهمن 1396 23:21
درود عالییییییییی بود.
محمد علی رضا پور 02 اسفند 1396 20:40
درود و سپاس
علی معصومی 21 فروردین 1399 13:27
درود ها بر شما
☆☆☆☆☆
نوشیدم از جرعه های نابتان
آفرین
◇◇◇◇◇◇
محمد علی رضا پور 21 فروردین 1399 19:50
درودها و سپاس هایتان