بردیا امین افشار

انسان

ارسال شده در تاریخ : 11 بهمن 1397 | شماره ثبت : H947303

عدالت پرکشید ، رفت از جهان ،
از هماندم که خلقت گشت آغاز ،
بال بر نگرفت انسان به دوش
نشست و نکرد ، به آسمان پرواز

از چوب و از گِل ساخت خانه
سرود ترانه ، تا بخواند آواز
اشعارش نگشتند شاد و دل گرم
ترنمش بود سرشار از گداز

کس نمیداد ، گوش به حرفهای دلش
کوک نمی گشت او را بیش از این ساز
غم در لبانش آکنده بود چون کوه
ترازوی عدالت نمی شد برایش تراز

قرنها گشت و چرخید زمین
انسان بود طعمه ای در چنگ باز
می ترسید بدوزد چشم بر فلک
کند درد و غمش را ابراز

عاقبت گشت خسته از دویدن
اندیشید و از غیر جُست احتراز
تا که شد متکی برعلم خویش
پرچمش بود در جهان در اهتزاز