جریان

رودخانه تنها جریان اب نیست بلکه همجواری اب وسنگ است .اب در عین لطافت از سنگ سختر است ودر رسیدن به دریا مصمم تر.رودخانه واقعی زندگی ادمی است.ادمی مانند اب در راه خود به سمت دریا سنگهای مشکلات وخطاهارادر خود حل می کندوگذشت می کندومی بخشد یاسنگهارا حرکت ومی غلطاندوتا دریامی ساباند وسایده می شودویاازان عبور می کندوانکه در این میان باز در حرکت است اب است وزندگی ادمی اقتباسی از این جریان است واگر اینگونه نبود پروردگار ادمی را به تعقل در طبیعت دعوت نمی نمود.
ادمی می اموزد ذهن او نیزرودخانه است واگر عبور نکند وعبور ندهدو عقایدش را تغییرندهدکم کم ماهیت روحش را گنداب وراکد می کند.خدا نیزتنهایی ادمی را راکد بودن او دانست ووقتی دربهشت تنهایی ادمی رابزرگ دید وباتلولویی از نور خود در روح همنوع او جام وجود ادمی را به وسعت دریا پر کردتا لبریز وسریزشودوحرکت کند.
ووقتی ادمی از سر خطا از بهشت رانده شدوتوبه او پذیرفته شد.تجربه او دوباره جریان اگاهی او شدکه گذشته او تجربه اوست واو از گذشته باید بیاموزد نه به ان بیاویزد.

اگاهی ادمی انگاه جریان یافت که ادمی دریافت تنهااصل ثابت جهان ,بی ثباتی ادمی درعرصه زمین است ورفتن ادمی حتمیت وقطعیت دارد.واموخت ادمیان هریک مشق سرنوشت خویش راخوب یا بد خود می نویسند امااگر قرار است پاکنویسی در دفتر هستی نوشته شود,بایدخوب بنویسدواز سرخط انسانیت, اغاز کندودرابتدای دفترپاکنویس زندگی این را بنویسد که هر ادمی به ابزار خطا ازموده می شودواین ازمودگی برای ان است که مسیر بهتری به او نشان داده شود اکنون که انگشت تجربه به راه اشاره دارد,ادمی در حیطه انتخاب قرار میگیردواینجاست بریدن وپیوستن اگر صورت پذیرد ,ادمی در جریان صراط رودخانه زندگی جاری می شود وازمانداب گذشته رهایی می یابد.

ودرادامه صفحه های باقی مانده این دفتر بنویسدبرای زندگی کردن لازم نیست به روزهای زندگی اضافه شودباید تلاش کرد به روزهای انسان بودنمان اضافه شود.