دیو و انسان

« دیو و انسان »

روزی که سلیمان(ع) زِ بـرِ قادر سبحان

در مُلک جهان آمد و شد رهبر ایمان

داود (ع) پیمبر ، پدرش رهبر مخلوق

وآن رهبریَـش را بـسپرد آن به سلیمان(ع)

در مملکت مُلک خدا ، نقطه همین بود

آن رهبر آن نقطه بـشد ، رهبر ایمان

قانون نَـبُد2 آن روز، نَـبُد نظم جهانی

مخلوق پراکنده ی هـر کوه و بیابان

نامـس زِ سلیمان(ع) و زِ فرماندهی آن

فرمانده ی مخلوق خدا بود سلیمان(ع)

دانش نَـبُد آن روز ، نَـبُد نام تمدن

دور از بشریت ، بـچریدند چو حیوان

در صفحه ی قرآن بُوَد این صحبت آن روز

نامی است زِ جن و پری3 و فطرت دیوان

امروز نـباشند به جهان ، آن سه قبیله

آیا به کجا رفته اند ، از بعد سلیمان(ع)

این نام گذاری که نوشتند از آن روز

مقیاس گرفتنـد بشـر از فطرت دیوان

امروزه بشر را به حقیقت ، چو بـجوئیم

کمتر بشرس ، اکثری از خلق چو حیوان

هر کس محک امروزه کند ،فطرت مردم

واضح نـگرد ، فطرت انسانی و دیوان

تا حال بسی جنگ و جدل کردن و کشتند

در خیل4 بشر کشته نـشد، فطرت دیوان

هـر روز به نام دیگر آتش بـفروزند

آتش بـزنند دامن هر کس بُوَد انسان

آن فعل خلیل الله5 و آن آتش نمرود

سر مشق بزرگی است ، برای همه مردان

در اکثریت خلق ، به دیوان بـگرایند

تنها بُوَد آنکس ، که بُوَد تابع یزدان

این مردم امروزه ، حقیقت نـشناسند

در جاده ی کفرند و کنند دعوی ایمان

رسم است به دنیا ،همه جا فطرت دیوان

این خواهش دیوان نَـبُوَد، خواهش انسان

تا حال کسی خواهش دیوان نشکسته است

یا آنکه رسومی بکند ، خواهش انسان

در مُلک جهان،تکیه گهی نیست بجز دین

اینجا نَـبُوَد تکیه گهی ، جز ره ایمان

بس تجربه کردیم، به هر مذهب و هر دین

دینی نَـبُوَد ، بهتر از این دین مسلمان

فریاد که این دین غریبی چو حسین(ع)است

فریاد انا الحق6 بـزند ، جانب قرآن

ای حجت خلاق جهان، یک نظری کن

اسباب تقلّب بکنند ، آیه ی قرآن

آن روز حسین(ع) کشته شد از جور لعینان

زآن روز دیگر کس نـشدی حامی قرآن

امروزه بشـر سعـی بـکن تا بـتوانی

تشخیص دهی ، فطرت انسانی و دیوان

بازم تو حسن شعر بگو، دیو کجا بود

امروزه که نَبْود،چه بُد آن دوره سلیمان(ع)

٭٭٭

1- پیش 2- نبود 3- دیو و فرشته 4-گروه 5- حضرت ابراهیم(ع) 6- من حقم

ایمیل مقصد