خار برگشته
دو باره گریه ی بی اختیار بر گشته
دو چشم من به در و انتظار برگشته
نمانده است امیدی، دگرعقیده مرا
از این زمانه ی بی اعتبار بر گشته
چه شور و شوق در این روزگار وانفسا؟
مرا که بخت چو مژگان یار برگشته
از آدمیت و آدم دگر نشانی نیست
نه اعتبار،از او افتخار برگشته
فصول ِ سال بشر را دگر بهاری نیست
خزان همیشه به جای بهار برگشته
به دشت لاله، به بستان "رها"نمانده گلی
به جای این همه انگار خار برگشته
علی میرزائی"رها"
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نقد 2
فاضله هاشمی 26 بهمن 1397 11:57
درودوعرض ادب واحترام سروده ای زیبااماغمگین وسرشارازسوزدل.به نظربنده ی حقیراگردرمصراع آخربعذازهمه واژه ی گل راقرارمیدادیدزیباتربود
علی میرزایی 26 بهمن 1397 18:00
با سلام و سپاس از محبت شما
تمام گله و شکایت و غمناکی این غزل به علت بر گشتن خار است که حضور دارد