عقیق یمن
بکدامین گنهی در تب خود می شکنی
آی ای ساقه ی گل، کودک ماه یمنی !
مادرت کو که در آغوش کشد جسم تورا
تا که خونابه ی زخمی به دهانت نزنی
یاد داری پدرت بوسه زد و با خود گفت:
تو جگر گوشه ی دُردانه و زیبای منی ؟!
کو نگینی که به سرخی عقیق یمن است
گر تو با خون جگر سرخ تر از این نکنی
زیر آوار ستم ضجه مزن تا که مگر
سر زند شاخه گل در دل باغ و چمنی
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 3
ابوالحسن انصاری (الف. رها) 20 آبان 1398 20:01
درود برشما
خسرو فیضی 21 فروردین 1399 16:16
. درودها
. استاد سروده ای عالی بود
.
مسعود مدهوش 16 اردیبهشت 1399 15:10
درود بر شما استاد
زیبا غزلی بود