چشم بستم! نه که چون مُرده عزیزم داری
بستم این پنجره ی رو به شبِ بیزاری
خواستم روزنه ای کم شود از راهِ خیال
گوشِ دل بستم از این زمزمه یِ تکراری
ساعتی هیچ نه دیدم نه شنیدم، گفتم!
کاش یک لحظه بیاسایم از این بیماری
عقل خوابید و دلم پلکِ تمنّا میزد
وای از وسوسه یِ جام و شبِ بیداری
بار دیگر به تمنّای دلم رفت شبی
عقلِ بیچاره ندانست رهِ دلداری
من به دامان شکیب و او در آغوش طبیب
سر نهادیم چنان خوش که تو می پنداری!
سرِ این قصّه نوشتند تو تقدیر بخوان
"ای که مهجوریِ عُشاق روا میداری"
وزن غزل: فَعَلاتُن فَعَلاتُن فَعَلاتُن فَعَلُن
مصراع مقطع: حضرت حافظ
ابراهیم هداوند(مهجور) ۱۳۹۸/۲/۱
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 5
ایمان اسماعیلی 04 اردیبهشت 1398 16:44
سلام استاد هداوند عزیز و گرامی
بسیار عالی بی کران درودتان
مانا باشید
Ebrahim Hadavand 05 اردیبهشت 1398 01:04
سلام و درود بر شما جناب اسماعیلی عزیز
سپاس از حضورتان بزرگوار
منت گزاشتید
ویکتوریا اسفندیاری 08 اردیبهشت 1398 09:26
سلام .از شعر شما لذت فراوان بردم .درود بر شما
سعید فلاحی 09 اردیبهشت 1398 12:46
درودتان
احسنت شاعر جان
موفق و موید باشید انشاالله
شادکام باشید
خسرو فیضی 21 فروردین 1399 22:34
. با بهترین درودهایم
. استاد سروده ای عالی بود
.