( غزل مثنوی )
تا زنده ایم ، درخورِهر نوع اِهانتیم
قربانیِ غرور و بُخل و حسادتیم
ما شاعریم و با قلم اَندَر عبادتیم
ما مُورّخینِ راستینِ ثبتِ صداقتیم
اِلهام گیرِ عالمِ اَسرار گشته ایم
با حِسِّ نابِ شاعرانه در رفاقتیم
هرجا که در گلو خفه گردد صدای خلق
فریاد شکسته در گلوی جماعتیم
ما دشمنانِ باطلیم و دوستدارِ حق
ما پیروانِ مکتبِ عشق و سعادتیم
هنگامِ شادی با قلم ، در رقص می شویم
وقت عزا مَرثیه از جنسِ جِراحَتیم
در یاری جنگاوران ، طبلِ حماسه ایم
در کوی عشقِ دلبر امّا ، بی عنایتیم
از دوستان بی مهری و از دشمنان جفا
می بارد امّا بی صدا و بی شکایتیم
از سردی برخورد ها بُگذر ، چرا که ما
در محفلِ اهلِ قلم هم ، بی حمایتیم
* * * *
در اِنزوای مرگ بارِ تلخِ واژه ها
شعر و ادب بازیچهٔ نیرنگِ سوژه ها
یک عدّه دربند واسیرِ بَحث و نَقد و حرف
بعضی دِگر مِصداقِ آشکارِ کبک و برف
بعضی فقط عنوانِ شاعر را یَدک کِشَند
موی عروض از مااااستِ قافیه بَرکِشند
جمعی لبِ بامِ هنر آیند و پَر کِشند
بعضی در آغوش غزل ها درد می کشند
بعضی تهی باشد زِهردانش درختشان
امّا به روست ، چرخِ نیلوفرنشانشان
عادت شده تعریف و تمجید از گذشتگان
هی حافظ و هی سعدی و تکرار این و آن
آنان به ما آموختند و لیک ، رفته اند
حتّی تعالیِ ادب ، چون ما ندیده اند
در یک فضای مُرده نقدِ زنده می کنیم
ما جامهٔ شعر و ادب را ژِنده می کنیم
با اِدّعا و اِنتقاد و وَصفِ این و آن
از رُشد فرهنگ وهنر آیا بُوَد نشان؟
با یادبود رفتگان و نقدِ یک دگر
گنج ادب را داد ه ایم بر بادِ دردِسر
دارد دگرگون می شود اصلِ زبان ما
دارد پریشان می شود لحنِ بیانِ ما
دردِ زبان مادری را هیچ ، دیده اید
این گویشِ سرشارِ از چِندِش شنیده اید
(سَ خوفی عِجقِ من همه کسم
دوجت دالم عسیسِ من ای نَپَسَم ؟)
بازی کودکانه نیست این حیلهٔ نهان
درمان ندارد این مرض که اُفتاده در زبان
این شوخی پنهان شود یک جدّی عیان
ما شاعریم و غافلیم از کیدِ دشمنان
از یاد بُرده ایم که دو گوش داریم و یک زبان
دو ، گوش باید کرد و آنگه گفت یک بیان
از یاد بُرده ایم که با تفاوت خلق شدیم
در باتلاق تحمیلِ نظرها غرق شدیم
یک دورِ بی نتیجه را تکرار می کنیم
یک ریز رای یِکدگر اِنکار می کنیم
از این شِکاف عدّه ای خوش بهره می بَرند
اندیشه پاک جوان را مُفت می دَرَند
بی زحمت و بی رنج و بَحث ونقد وگفتگو
تحمیل می کنند هر آنچه بخواهند مو به مو
گر چه به جُرمِ زنده بودن صحبتم خطاست
لکن پس از مرگم اَقلَّا این سخن رواست
ما شاعریم و می نویسیم آنچه گفتنی ست
ما می سُراییم هر چه در گیتی سُتودنی ست
گمنام می آییم و می میریم بی نشان
باز آش همان آش و همان کاسه به نرخ جان
یک عمر دمسازِ قلم بودم ولی چه سود؟
زخمِ مرا فرسایشِ کاغذ دوا نبود
در چشمِ یاران خار و چشمی خون ز جورِ غیر
انگار بی مُردن نگردد بختِ ما به خیر
تا زنده ایم هم ترازِ یک عبارتیم
در زیرِبارانِ تمسخر یا جسارتیم
بر بستر خاک سیَه تا سَر نَهیم ما
فخرِ زمین و آسمان ، پیک شرافتیم
هیهات از این میّت پرستانِ زنده کش
کز (که از)ظلمشان یک عمر در عمقِ وِخامتیم
سروده :
علی احمدی ( بابک حادثه )
سریال خاتون قسمت6
تبلیغات فرهنگی
تولد اعضا
-
شعر ایران تولدتان را صمیمانه تبریک می گوید
-
رامتین تابش راد
-
علی نصر آزادانی
-
فرشاد دلفان
نظر 24
امیر عاجلو 08 بهمن 1399 08:13
.مانا باشید و شاعر
علی احمدی 08 بهمن 1399 10:55
درود سرور ارجمند بنده نوازی فرمودید
مسعود مدهوش 08 بهمن 1399 09:01
درود بر استاد احمدی گرانقدر
غزل مثنوی زیبایی را مهمانتان بود بسیار دلکش
علی احمدی 08 بهمن 1399 10:56
سپاسمندم والاقدر درودهاااااااااااااااا
ولی اله بایبوردی 08 بهمن 1399 09:14
سلام و درود
اندیشه تان متین و استوار
امان از دست حسودان روزگار
دست مریزاد
علی احمدی 08 بهمن 1399 10:57
استاد والاقدر مانا بمانید و بتابیبد به مهر پر فروغ ایزد
منصور آفرید 08 بهمن 1399 11:59
درود بر شما
بسیار زیبا و دلنشین
دستمریزاد
علی احمدی 10 بهمن 1399 20:58
استاد آفرید عزیزم خوش آمدین
کاویان هایل مقدم 08 بهمن 1399 13:59
چه اشاره نابی به یک سروده از سراینده گمنام ولی پر تکرار در تداول عامه:
هیهات از این میّت پرستانِ زنده کش
در حیرتم از مرام این مردم پست
این قوم دغل، زنده کش و مرده پرست
تا زنده بود همی کُشندش به جفا
چون مُرد به عزت ببرندش سر دست
علی احمدی 10 بهمن 1399 21:00
به به استاد مقدم درودتان باد
رضا زمانیان قوژدی 08 بهمن 1399 14:15
درودها استاد احمدی نازنین
خوشحالم که سر حالید.
واقعا دردها را بخوبی روایت کرده اید:
دردِ زبان مادری را هیچ ، دیده اید
این گویشِ سرشارِ از چِندِش شنیده اید
دستمریزاد
علی احمدی 10 بهمن 1399 21:01
سپاسمندم استاد زمانیان عزیزم در وبلاگم این اثر را تقدیم انوشا نمودم . اینجا معمولا می گن تقدیمی ممنوع است .. البته کشور ما کلا ممنوع است همین که نفس می کشیم شکر
محمد مولوی 08 بهمن 1399 14:17
علی احمدی 10 بهمن 1399 21:02
سپاسمندم استاد مولوی والاقدر
مهدی رستگاری 08 بهمن 1399 17:26
علی احمدی 10 بهمن 1399 21:03
بهنام حیدری فخر 08 بهمن 1399 21:19
درود بر شما جناب استاد احمدی ادیب و شاعر ارجمند و فرهیخته
مثل همیشه بسیار تاثیرگذار و تأمل برانگیز سرودید گرامی
باغ اشعارتان پرفروغ و گل فشان باد
علی احمدی 10 بهمن 1399 21:03
استاد حیدری عزیزم بنده نوازی فرمودین
مجید ساری 10 بهمن 1399 20:54
تا لای لبخند های غمگین
میسرایید شاعر بمانید وشاعرانگی کنید
که دنیای شاعران بی آزارترین دنیاهاست اگر بگذارند
چنین باقی بماند
درود بر شما شاعرهنرمند جناب احمدی حادثه عزیزم
و مطلب آخر مثل همیشه بسیارزیبا و خواندنی
آفرینا جانا
علی احمدی 10 بهمن 1399 21:04
ادیب فرزانه ساری والاقدر خوش آمدین
میثم علی یزدی 11 بهمن 1399 16:23
درود جناب احمدی دوست شاعرم غزل مثنوی زیبایی را خواندم از ذوق زبانتان ماندگار باشید
علی احمدی 08 اردیبهشت 1400 21:38
درود سرورم پوزش به سبب گذشت زمان دیر دیدم پیامتان را مهرتان افزون باد
محمد رضا درویش زاده 11 بهمن 1399 19:58
هزاران درود استاد بزرگوار بسیار زیبا
علی احمدی 08 اردیبهشت 1400 21:38
منت نهادین بر بنده استاد عزیزم پوزش که دیر دیدم پیامتان را
