| از برای گفتنت باید که مولانا شوم | | 8 | 752 | 24 |
| تهمت چاک پیــرهن گاهی ، دامــن بی گناه می گیرد | | 7 | 384 | 30 |
| من آخریک شبی آرام درچشم تو میمیرم | | 4 | 483 | 17 |
| مهتاب من که اینهمه بالا نمی شود | | 5 | 450 | 10 |
| هم امیر عشق بودم ، هم امیر کوچه ها | | 5 | 433 | 16 |
| پـدرم بر سر یک خال سمرقــندی داد | | 4 | 371 | 24 |
| در نگــاه غزل آلـــود تو جـان باید داد | | 5 | 429 | 19 |
| وقتی که او از ماجرایش حــرف میزد | | 7 | 397 | 26 |
| انگار شب مرگ زمستان دلم بود | | 7 | 436 | 25 |
| تنـها خطای زندگی م دیدن تو بود | | 9 | 347 | 30 |
| یعـقوب ترین حادثه ی یوسف خویشم | | 5 | 472 | 16 |
| آخـرین بیت غـزل روی لب تار توایم | | 5 | 548 | 9 |
| در این معامله من بیگمان کم آوردم | | 8 | 329 | 12 |
| یک شبی تنگم بمیران در خم آغوش هات | | 8 | 522 | 24 |
| آخرین بیت این غزل با تو | | 10 | 615 | 27 |
| یوسفی بودیم درچاهی ولی جان داشتیم | | 7 | 309 | 25 |
| انگار باید کوچ کرد از این حـــوالی | | 3 | 400 | 21 |
| این شاعران دیوانه هایی دل نشینند | | 5 | 383 | 27 |
| برای ابری تـنگم جــرقه لازم نیست | | 4 | 439 | 11 |
| امشب بیا به قــول نداده وفا کنیم | | 4 | 417 | 31 |
| خوش آمدی، که مرا انتظار شاعر کرد | | 9 | 487 | 34 |
| این دل که فنـا شد دل ناقابل ما بود | | 7 | 484 | 26 |
| یوسف ترین حکایت چاه توام هنوز | | 5 | 717 | 23 |
| بیا تا گـل کند در چشم سبزت دشت آهوها | | 7 | 3925 | 27 |
| ای خوشا یوسف ترین زندانی پیراهنش | | 4 | 336 | 8 |
| طالب بوسه ام و بوسه گناهی است کبیر | | 7 | 1395 | 28 |
| کــجا نوشـته نـباید که دوسـتت دارم ؟ | | 5 | 307 | 17 |
| دود کن عطردو سیبت که غزل ساز کنیم | | 7 | 340 | 22 |
| پرستوهای عشقم سر بریدند | | 11 | 385 | 36 |
| باز ای سبـزترین واژه ، بیا قافیه باش | | 6 | 333 | 23 |
| پشت این پنجره یخ زده ام منتظرم | | 6 | 573 | 17 |
| آخرین بیت غــزل روی لب تار توایم | | 4 | 487 | 18 |
| ای همنفس جاده دل همسفرم باش | | 7 | 1449 | 10 |
| چه کسی بود؟.چه میخواست ،چه گفت؟ | | 4 | 381 | 23 |
| انگار میــل دلــدار گردیده مایـل ما | | 5 | 348 | 18 |
| نا مهربانی اندکی بد نیست ، اما .. | | 2 | 298 | 18 |
| سلام بر تو که از شهر عشق می آیی | | 4 | 435 | 14 |
| چه می شود که بریزیم و امتحان بکنیم؟ | | 6 | 385 | 15 |
| بازهم در پشت شـالی ها دلـی گم کرده ام | | 7 | 403 | 28 |
| عاقبت یک روز می آید که امـضاٌ میکند | | 8 | 384 | 21 |
| یک عـمر تو را دیدم و شاعر نشدم من | | 9 | 353 | 21 |
| باز ای سبزترین قافـیه ام ، واژه ببار | | 9 | 319 | 11 |
| یعنی که خدا گل کرد در مقدم نوزادم | | 12 | 393 | 22 |
| ابتدا و انتهای عشق مان خط خورده است | | 5 | 266 | 7 |
| تو دریا چشمی و درحجم تقدیرم نمیگنجد | | 9 | 266 | 14 |
| استاد نشسته ، امتحان غزل است | | 7 | 290 | 13 |
| در دبستان تو تکرار الفـبا عشق است | | 6 | 309 | 11 |
| من خسته ام زبسکه دو پهلو سروده ام | | 3 | 353 | 9 |
| شبی آهسته خلقت کرد اقیانوس آرامش | | 8 | 561 | 19 |
| گدای هیچ سلطانی به احسانی نمی گردم | | 7 | 288 | 13 |
| در این غروب خزانم ، تو ای طلوع بهار | | 10 | 306 | 14 |
| گفت: استاد از کــجایی تو ؟ گفتمش از حــوالی شیراز | | 9 | 358 | 18 |
| به خدا اشک ،غزل ها همه دامن گیرند | | 4 | 380 | 11 |
| عشق پیدا شد و غم قافیه پردازم کرد | | 7 | 506 | 18 |
| بانـوی شرقی، آریایی ها نجیب اند | | 6 | 583 | 18 |
| بنده هم بارها همین گفتم ، خاک پای اهالی عشـقم | | 3 | 401 | 11 |
| بنویس پای کودکی ام ، عاشقانه ها | | 8 | 315 | 19 |
| آه... خیلی زود وقتم ، دیر شد | | 8 | 286 | 7 |
| نشسته ایم به ختم و به داغ آزادی | | 9 | 260 | 20 |
| جیرانِ من ای یاغی قشلاق نشینم | | 6 | 535 | 19 |
| حکایت من و خواجه تفَال و غزل است | | 7 | 322 | 19 |
| اصل مبنای غزل از اوست زیب دفترش | | 6 | 257 | 17 |
| باز دربند خودم، مسدود تر، زنجیر تر | | 5 | 226 | 11 |
| چکنم طایفه ی من همه عاشق بودند | | 6 | 740 | 15 |
| کمی غزل بسرایم به افتخار خودم | | 7 | 288 | 24 |
| کاش روزی دخترک از قید غم ها وارهد | | 7 | 254 | 18 |
| برای از تو نوشتن همیشه کم دارم | | 3 | 301 | 7 |
| تا کجا سر به سر دغدغه ها بـگذارم ؟ | | 8 | 323 | 21 |
| خســته ای افتاده از پا در نشیب هستی ام | | 7 | 290 | 10 |
| سلامی از دیار دلخوشی های قدیمم ، شهر میمندم.. | | 10 | 321 | 8 |
| من آخر یک شبی آرام در چشم تو میمیرم | | 6 | 403 | 12 |
| چکنم ، ایل و تبارم همه شاعر بودند | | 4 | 394 | 6 |
| بهتر انست که دل ساکن شیراز کنم | | 2 | 318 | 4 |
| عاقبت سعی و صفای تو مسلمانم کرد | | 5 | 297 | 6 |
