روز و شبی بود ومن و دلبری
دلبر محبوبه مه پیکری

گرد وی از جمع غزالان به صف

خوب رخان هرطرفش کف به دف

لختی موتابه کمر صاف صاف

دسته مویی به سرش شاه باف

گونه اناری ترک انداخته
بازوش ازنرمی پر فاخته
...

ای که کردی دل گرفتار از نگاه ماه خویش
کونمایان منزلی تایابم ازآن راه خویش

میل بلبل تا به گل می آمد آرامش نبود
تا کدامین دم بری این بینوا درچاه خویش

سرفکندی ازمن آسان فاتح از ناز نظر
زیر پای اسب چش...

آرزوهایی به سر من داشتم درمیان ذهن پراندیش خویش
خالص وناب وپراز احساس پاک
بی بدیل و بی نظیر وتابناک
چون پرقویی سپید
چون گلستانی عظیم
ازلطافت چون نسیم
اززلالی مثل آب
ازصداقت ناب ناب
دلربا چون ماهتاب
...

برف میبارد ومن چشم به در تاکه بیایی
باآن شنل خیس درآمیخته بابرف
ازدست تو باروی خوش و خنده شیرین
من بازبگیرم شنل وشال سرت را...

امشبی راازتو میخواهم که مهمانم کنی
درمیان بازوان خویش پنهانم کنی

خون اگر درسینه ام می جوشد از
فرمان عشق
بهر آن است عاقبت روزی پریشانم کنی

موج نا آرامی است این خفته طوفان
درگلو
برنمیخیزد مگر آن دم...