_سال هاست
که راهم را
کج کرده ام
از تو!
_اما
به هر طرف
که می روم
خیال تو
باز
شبیخون می زند
به تن ِنحیف ‌ِ ماجرا...
_بگو کجای قصه
جا خوش کرده ای؟!
_بگو بدون تو
چه می گزد
تمام باور مرا؟!
_بگو چرا؟!...

_در شهر کوران؛
رویای آینه
اعدام
خواهد شد!
_و شب
هر شب
در آغوش پنجره
بیداری را
به خواب
خواهد دید...
_بی گمان
روح ِآینه
تکثیر خواهد شد......

_در این قحطی شوم
مرثیه خوانان؛
خود
تشنه به خون ِ عیارانند!
_داس ها
امّا
دعاگویان !
در انتظار ِ بارانند...

_برهنه!
کز کرده
گوشه ی تاریک اتاق
باز مرا
پیدا می کند!
_درد
با لبان پُر بوسه ی مرگ
زخم های کهنه را
حریصانه باز
با نفس های شوم
احیا
می کند......

بی تو تمام تن این خانه درد می کند
بغض ِ خداحافظ؛ دلم را سرد می کند
سیل ِسفر یک شبه،مرا مرد می کند!