_گربه ی تخس زهدشان
چنگ کشیده پشت چنگ؛
به پاک ِ شیشه های باورم!
_زلال را شکسته اند و غم نمی خورند!
به ساحل دَرَک رسیده ام ز درد:
_آی خدا !بگو ز دست ناجیان تو!
کجا روم؟!
کجا شود پناه اَمن آخرم؟!...

_من سراغش را
مدام
می گرفتم
از حضرت حافظ!
_اما او
به محض ِ آفتابی شدن؛
برای من!
از منطق
حرف می زد...
_آفتاب ِِسوخته بود!
دیگر
به آسمان ِدلم
نمی آمد......

قداست عشق را
"نام تو"
لکه دار کرده است!
با خیالِ تو؛
تمام کوچه های شهر
طعم بن بست می دهند.‌‌‌..

_آغوش و بوسه های من؛
شعله های شوق بر سرمای تنش می بیخت!
_تا نفس هایم آمخته ش به گرمایش؛
قهر را با کفر
به هم آمیخت...
_خسروانه رفت؛
از مملکت خویش گریخت!
_آبروی من ِ مجنون را
چون خون ِفرهاد؛
مفت،ریخت..‌...

_تمام روز
تو را
گم می کنم؛
به عمد!
لابه لای کتاب ها و آدم ها...
_شب که می شود
تو بی اجازه باز!
می خزی
به بستر شعرم؟!